Καλησπέρα,
κατ'αρχήν θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου για τη πρόσκλησή του στη σημερινή ημερίδα.
Επειδή μπορεί πολλοί από εσάς να μην είστε ενήμεροι, το Σωματείο Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού ιδρύθηκε το 2008 με σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή των εργασιακών,οικονομικών,ασφαλιστικών,και κοινωνικών συμφερόντων των μελών του.Μέλη του δε, μπορούν να γίνουν χορευτές,χορογράφοι και δάσκαλοι χορού.Μέσα σε σε αυτό το μικρό διάστημα ύπαρξης του σωματείου έχουν γίνει κάποιες πρώτες προσπάθειες αλλά δεν έχει ακόμα υπογραφεί συλλογική σύμβαση σε κανένα τομέα.Με 4 επιστολές στο υπ.εργασίας προσπαθήσαμε να καταστήσουμε το επαγγελμα του χορευτή υπαρκτό στους καταλόγους του οαέδ κι όχι μόνο, αλλά και οι 4 έμειναν σκανδαλωδώς αναπάντητες. Έγιναν προσπάθειες που φοβόμαστε ότι θα αποδειχθούν άκαρπες μιας και στις μέρες μας γίνονται κινήσεις για πλήρη διάλυση όλων των συλλογικών συμβάσεων.
Οπότε χορογράφοι και χορευτές καλούνται να έρθουν σε συμφωνία μεταξύ τους, για την εκάστοτε ευκαιρία παρουσίασης και προώθησης της δουλειάς τους στο εξωτερικό.
Λόγω της παρούσας αρκετά δυσχερούς κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας οι τέχνες και ο πολιτισμός έχουν μπει κι αυτά σε “εφεδρεία”. Οι επιχορηγήσεις για τον χορό έχουν παγώσει ( από το 2010 και μετά δεν έχουν δωθεί χρήματα) και ενώ οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες (όπως για παράδειγμα η Ελ.Θεαμάτων και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) συνεχίζουν έστω και περιορισμένα τις παραγωγές και συμπαραγωγές, αυτό δεν είναι αρκετό για να υποστηριχθεί μία ολόκληρη εγχώρια σκηνή, πόσο μάλλον, φανταζόμαστε, οι αποστολές των ελληνικών ομάδων στο εξωτερικό. Κι εδώ είναι που αναρωτιώμαστε με ποιους όρους ,για τους εργαζόμενους χορευτές, χορογράφους αλλά και τεχνικούς, θα γίνουν αυτές οι αποστολές. Γιατί, να υπενθυμίσουμε άλλη μια φορά, αν θέλουμε να μιλάμε με επαγγελματικούς όρους, ότι οι χορευτές και οι χορογράφοι δεν είναι απλώς καλλιτέχνες αλλά εργαζόμενοι καλλιτέχνες που σημαινει ότι ζουν από τη δουλειά τους, δηλαδή πρέπει να αμοίβονται, πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει πάντα...
Μια λύση στη παρούσα φάση,είναι όντως η διέξοδος στο εξωτερικό, σε διεθνή καθιερωμένα φεστιβάλ ή πειραματικά και σε θέατρα μικρά ή μεγάλα.Όμως αναρωτιόμαστε αν η τοπική παραγωγή σταματήσει, όπως δυστυχώς η στάση του υπουργείου και της πολιτείας δείχνει, αν οι καλλιτέχνες και κυρίως οι νέοι δεν υποστηριχθούν, ποιές ομάδες, με τί δημιουργίες και με ποιους εργασιακούς όρους θα επιλέγονται από τους ξένους συναδέλφους.?..
Δεν είναι κάπως υποκριτικό εκ μέρους του υπουργείου να ενδιαφέρεται για την εξαγωγή του ελληνικού σύγχρονου χορού και θεάτρου, ενώ την ίδια στιγμή με την πολιτική του τον καθιστά ανύπαρκτο?
Γιατί αυτό που ονομάζουμε σύγχρονος χορός όπως ξεκάθαρα αποκαλύπτει το όνομά του ασχολείται με το παρόν,το εδώ και το τώρα..Συνομιλεί με την εποχή του και ενίοτε ταξιδεύει,προτείνει,θέτει ερωτηματικά αλλά πάντοτε σε παρόντα χρόνο.
Αν μία δημιουργία θεωρείται ξεπερασμένη και ντεμοντέ, αν δεν έρχεται σε επαφή με τις διεθνής τάσεις,ρεύματα και αγορές δεν έχει καμία θέση στη διεθνή σκηνή...
Ο σύγχρονος χορός πρέπει να συνεχίσει το παραγωγικό του έργο και για να μπορέσει να ταξιδέψει. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ένα έργο πρέπει να προσδιορίζεται με βάση την αποδοχή του στο εξωτερικό όπως εκφράστηκε για παράδειγμα μέσω της Δημόσιας Διαβούλευσης τον Μάιο του 2011.Όπου σύμφωνα με αυτή τη θέση τίθεται υπό περιορισμό η εγχώρια δημιουργία αφού πρέπει να προσδιορίζεται με βάση την αποδοχή της στο εξωτερικό.Ας μη περάσουμε λοιπόν στο άλλο άκρο,δηλαδή να δημιουργούμε με κεντρικό στόχο να ταξιδεύουμε.
Εν κατακλείδει,πρέπει η πολιτεία και οι αρμόδιοι να ενδιαφερθούν ουσιαστικά για τις τέχνες,να τις αγαπήσουν και να πιστέψουν σε αυτές. Να αποφασίσουν ότι οι παρασταστικές τέχνες μπορούν να αποτελέσουν εικόνα και αν θέλετε εξαγώγιμο προιόν προς το εξωτερικό κάτι που έκανε και επένδυσε με επιτυχία το Βέλγιο τη δεκαετία του ογδόντα. Πρέπει όλοι μας να αποφασίσουμε αν θέλουμε πέρα από τα μάρμαρα,τις παραλίες και το συρτάκι να μας θυμούνται και για κάτι άλλο. Όμως, το ίδιο σημαντικό είναι να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να ικανοποιήσουμε την εθνική μας υπερηφάνια,την καλλιτεχνική μας ανάγκη ή αν θέλουμε οι άνθρωποι που θα εργαστούν γι’αυτό να ζουν αξιοπρεπώς...
κατ'αρχήν θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου για τη πρόσκλησή του στη σημερινή ημερίδα.
Επειδή μπορεί πολλοί από εσάς να μην είστε ενήμεροι, το Σωματείο Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού ιδρύθηκε το 2008 με σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή των εργασιακών,οικονομικών,ασφαλιστικών,και κοινωνικών συμφερόντων των μελών του.Μέλη του δε, μπορούν να γίνουν χορευτές,χορογράφοι και δάσκαλοι χορού.Μέσα σε σε αυτό το μικρό διάστημα ύπαρξης του σωματείου έχουν γίνει κάποιες πρώτες προσπάθειες αλλά δεν έχει ακόμα υπογραφεί συλλογική σύμβαση σε κανένα τομέα.Με 4 επιστολές στο υπ.εργασίας προσπαθήσαμε να καταστήσουμε το επαγγελμα του χορευτή υπαρκτό στους καταλόγους του οαέδ κι όχι μόνο, αλλά και οι 4 έμειναν σκανδαλωδώς αναπάντητες. Έγιναν προσπάθειες που φοβόμαστε ότι θα αποδειχθούν άκαρπες μιας και στις μέρες μας γίνονται κινήσεις για πλήρη διάλυση όλων των συλλογικών συμβάσεων.
Οπότε χορογράφοι και χορευτές καλούνται να έρθουν σε συμφωνία μεταξύ τους, για την εκάστοτε ευκαιρία παρουσίασης και προώθησης της δουλειάς τους στο εξωτερικό.
Λόγω της παρούσας αρκετά δυσχερούς κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας οι τέχνες και ο πολιτισμός έχουν μπει κι αυτά σε “εφεδρεία”. Οι επιχορηγήσεις για τον χορό έχουν παγώσει ( από το 2010 και μετά δεν έχουν δωθεί χρήματα) και ενώ οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες (όπως για παράδειγμα η Ελ.Θεαμάτων και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) συνεχίζουν έστω και περιορισμένα τις παραγωγές και συμπαραγωγές, αυτό δεν είναι αρκετό για να υποστηριχθεί μία ολόκληρη εγχώρια σκηνή, πόσο μάλλον, φανταζόμαστε, οι αποστολές των ελληνικών ομάδων στο εξωτερικό. Κι εδώ είναι που αναρωτιώμαστε με ποιους όρους ,για τους εργαζόμενους χορευτές, χορογράφους αλλά και τεχνικούς, θα γίνουν αυτές οι αποστολές. Γιατί, να υπενθυμίσουμε άλλη μια φορά, αν θέλουμε να μιλάμε με επαγγελματικούς όρους, ότι οι χορευτές και οι χορογράφοι δεν είναι απλώς καλλιτέχνες αλλά εργαζόμενοι καλλιτέχνες που σημαινει ότι ζουν από τη δουλειά τους, δηλαδή πρέπει να αμοίβονται, πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει πάντα...
Μια λύση στη παρούσα φάση,είναι όντως η διέξοδος στο εξωτερικό, σε διεθνή καθιερωμένα φεστιβάλ ή πειραματικά και σε θέατρα μικρά ή μεγάλα.Όμως αναρωτιόμαστε αν η τοπική παραγωγή σταματήσει, όπως δυστυχώς η στάση του υπουργείου και της πολιτείας δείχνει, αν οι καλλιτέχνες και κυρίως οι νέοι δεν υποστηριχθούν, ποιές ομάδες, με τί δημιουργίες και με ποιους εργασιακούς όρους θα επιλέγονται από τους ξένους συναδέλφους.?..
Δεν είναι κάπως υποκριτικό εκ μέρους του υπουργείου να ενδιαφέρεται για την εξαγωγή του ελληνικού σύγχρονου χορού και θεάτρου, ενώ την ίδια στιγμή με την πολιτική του τον καθιστά ανύπαρκτο?
Γιατί αυτό που ονομάζουμε σύγχρονος χορός όπως ξεκάθαρα αποκαλύπτει το όνομά του ασχολείται με το παρόν,το εδώ και το τώρα..Συνομιλεί με την εποχή του και ενίοτε ταξιδεύει,προτείνει,θέτει ερωτηματικά αλλά πάντοτε σε παρόντα χρόνο.
Αν μία δημιουργία θεωρείται ξεπερασμένη και ντεμοντέ, αν δεν έρχεται σε επαφή με τις διεθνής τάσεις,ρεύματα και αγορές δεν έχει καμία θέση στη διεθνή σκηνή...
Ο σύγχρονος χορός πρέπει να συνεχίσει το παραγωγικό του έργο και για να μπορέσει να ταξιδέψει. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ένα έργο πρέπει να προσδιορίζεται με βάση την αποδοχή του στο εξωτερικό όπως εκφράστηκε για παράδειγμα μέσω της Δημόσιας Διαβούλευσης τον Μάιο του 2011.Όπου σύμφωνα με αυτή τη θέση τίθεται υπό περιορισμό η εγχώρια δημιουργία αφού πρέπει να προσδιορίζεται με βάση την αποδοχή της στο εξωτερικό.Ας μη περάσουμε λοιπόν στο άλλο άκρο,δηλαδή να δημιουργούμε με κεντρικό στόχο να ταξιδεύουμε.
Εν κατακλείδει,πρέπει η πολιτεία και οι αρμόδιοι να ενδιαφερθούν ουσιαστικά για τις τέχνες,να τις αγαπήσουν και να πιστέψουν σε αυτές. Να αποφασίσουν ότι οι παρασταστικές τέχνες μπορούν να αποτελέσουν εικόνα και αν θέλετε εξαγώγιμο προιόν προς το εξωτερικό κάτι που έκανε και επένδυσε με επιτυχία το Βέλγιο τη δεκαετία του ογδόντα. Πρέπει όλοι μας να αποφασίσουμε αν θέλουμε πέρα από τα μάρμαρα,τις παραλίες και το συρτάκι να μας θυμούνται και για κάτι άλλο. Όμως, το ίδιο σημαντικό είναι να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να ικανοποιήσουμε την εθνική μας υπερηφάνια,την καλλιτεχνική μας ανάγκη ή αν θέλουμε οι άνθρωποι που θα εργαστούν γι’αυτό να ζουν αξιοπρεπώς...